ම‍‍ගේ ගැන

මම මගේ ගැනම කියා ගන්නවා කියන්නෙ මම පොර කියන එකනේ. මම ඉතින් හැමදාම පන්සිල් ගත්තෙ නැතිවුනාට හොඳ බෞද්ධයා. බොරු කියන්නෙ කාට හරි වරදක් වෙන් නැති තරමට තමා. වැඩියෙන් පොරොන්දු වෙලා තියෙන්නෙ බාලදක්‍ෂ පොරොන්දුව වුනාට එක තමා මම වැඩියෙන්ම කඩ කරන්නෙ. අනුන්ට මම කොහොමත් උදව් කරනවා. හැබැයි කඩේ යන්න බෑ. කවුරු හරි උදව්වක් ඉල්ලුවොත් මම බෑ කියන්නෙ කලාතුරකින්. මම විශ්වාසය කියන එකට සෑහෙන්න ගරු කරනවා. කවුරුහරි ඒක නැති කරගත්තොත් ඉවරයි. පොඩ්ඩක් සිරාවට ඉන්නෙ බාලදක්‍ෂ කරනකොට තමා. මම ඉතින් සහය බාලදක්‍ෂ නායකනෙ. පිලිවෙලට ඉන්න එපායැ. අනෙක් වෙලාවට පට්ට ආතල් එකේ තමා ඉන්නෙ. මම හැමොටම බනිනවා කියල තමා මගේ යාළුවො කියන්නෙ. ඒ වුනාට කාගෙවත් හිත රිද්දවන්න මම කැමති නෑ. මගේ යාළුවෙක් තරහ වුනොත් කොහොම හරි යාළුකරගන්නවා. මම දන්න දෙයක් කොහොම හරි කාට හරි උගන්නන්න මම කැමතියි. මොකක් හරි ලෝකෙට කරල ලංකාව ආයේ මහා රාවන රජුරුවන්ගෙ කාලෙට කලින් වගේ ලස්සන තැනක් කරන්න තමා බලාපොරොත්තුව.

නම නම් රාජපක්‍ෂ පතිරගේ දොන් දිනුක තිලංග පෙරේරා. පෘතුග්‍රීසීන්ගේ මෙලෝ රහක් නැති වාසගමක් තමා තියෙන්නේ. ලංකාවේ වැඩියෙන්ම හොරු ඉන්න ගමක තමා ඉන්නෙ. මහරගමට නම හැදුනෙත් ඉස්සර හිටපු හොර මුලක් හින්දනේ. මහරගමට වැඩියෙන්ම කට්ටිය එන පාංකඩ පමුණුවේ හෙන දුරක් ගියාම අපෙ ගෙවල් තියෙන්නෙ.

මහරගම ජනාධිපති විද්‍යාලයට තම ඉගෙන ගන්න ගියේ. මොනවා වුනත් මම මගේ ඉස්කොලයට මාර ආදරෙයි. ඒ කාලේ ඉගෙන ගත්තට අමතරව වැඩකට ඇති වැඩකට කලේ බාලදක්‍ෂ තමා. මම ජනාධිපති විද්‍යාලයේ 46 වැනි ජනාධිපති බාලදක්‍ෂයා. ලංකාවෙම 4849 වැනියනේ.

දහම් පාසල් ගියේ ලංකාවේ ලොකුම දහම් පාසල සිරි වජිරඤාණ ධර්මායතනයට. අපෙ අම්මා, මල්ලි, නංගි ඔක්කොම ඒකෙ ලොකු තනතුරු දරපු/දරන කට්ටිය තමා. මම නම් නිකන්ම නිකමෙක්. දහම් පාසලට කෙසේ වෙතත් මම පන්සලට හරි ආසයි. මඩිහෙ හාමුදුරුවො, රාහුල හාමුදුරුවො, සෝම හාමුදුරුවො වගේ ලංකාවේ බුද්දාගම ආරක්‍ෂාකරන්න කැප වෙච්ච හාමුදුරුවරු හිටපු පන්සලක්නේ. දැන් අමරපුර මහා නිකායේ අනු නායක ත්‍රිකුණාමලයේ ආනන්ද හාමුදුරුවො තමා මට මුලින්ම අකුරු ඉගැන්නුවෙ.

අම්මා මාව බලෙන්ම පන්නිපිටිය ධර්මපාල විද්‍යාලයට දැම්මනේ. අකමැතෙන් ගියාට මම හුගක් දේවල් ඉගෙන ගත්තා. කොහොම හරි පරිගණක විද්‍යාව කරන්න කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ පරිගණක අධ්‍යනායතනයට ආවා.

විශ්ව විද්‍යාල ජිවිතය නම් මට මාර ආතල්. කොළඹ තිබ්බට මේක පරාදීසියක්. මට යාළුවො ගොඩක් හම්බ වුනා. ලංකාවේ වටේම රවුම් ගහන්න වරම් හම්බ වුනා. කඳු නගින එක මගේ විනොදාංශයක්නෙ. කඳු නැග්ග වගේම පිටිසර ගම් වල ඉස්කෝල වලට ගිහිල්ල උගන්නන්නත් මට පුළුවන් වුනා.

මුලින්ම ඉතින් වැඩ කරන්න ගියෙ අපෙ විශ්ව විද්‍යාලේම තැනක. හරියටම කිව්වොත් Network Operating Center එකේ. ලංකාවෙ නෙට්වර්ක් ගැන ඉගෙන ගන්න හොද පොට් එකක් තමා එතෙන. මම නම් කලේ එහෙම දෙයක්ම නෙමේ. මට තිබ්බෙ මනඃකල්පිත විශ්ව විද්‍යාලයක් තනන්න. ඒකෙන් මම සෑහෙන්න දෙයක් ඉගෙන ගත්තා. අදටත් ලංකාවෙ ඒ වගේ වැඩක් කරන්න ගිය කට්ටිය හරි අඩුයි.  කැම්පස් එකේ හිටපු ලස්සනම කාලෙ වගේම දුකම හිතෙන කාලෙත් ඒක වුනා. ජීවිතේ අමතක නොවන අත්දැකීම් ගනනාවක්ම ඒ කාලෙදි විදින්න පුලුවන් වුනා.

කොහොම හරි අන්තිමට පෙරේත පාදෙන් උපාදිය ගොඩ දා ගත්තා. 2010 අගෝස්තු 31 වෙනිදයින් තමා ජීවිතේ ලස්සනම කාලෙ අවසන් වුනේ. ඒ අවුරුද්දෙම සැප්තැම්බර් මාසේ ඊ මාර්කටින් අයි කියලා කම්පැනි එකක PHP  මෘදුකාංග ඉන්ජිනේරුවරයෙක් ලෙස රස්සාවක් ලැබුනා. විශ්ව විද්‍යාලෙ ගත්ත ආතල් එක්ක බලනකොට රස්සාව නම් කරුමයක් විතරයි. ඒත් ඉතින් කොල්ලෙක් වුනාම මේ දුක විදින්න වෙනවානෙ. මොනා කරන්නද.

මට මේ ජීවිතේ ලැබුන හුගක් දේවල් වලට මම කැමතියි. හැමදේම සර්ව සම්පූර්ණ නොවුනට ඒවා මගෙ ගානට ඇති. නමුත් මම ආසාවෙන් බලාපොරොත්තු වුන කිසිම දෙයක් හම්බවෙලා නෑ. ඒ මොකද මන්දා. ලබා ගන්න බැරි දේවල් කියා ගන්නත් බැරි වෙන කොට මෙහෙම එක එක විකාර ලියලා දානවා.