මකුණුවැන්න කොළයක් දිග හරින්නාක් සේ මේ ඔබ වෙත දිග හරින්නේ මේ අඩවියේ පනස් වෙනි ලිපියයි. එන මසට අවුරුදු 2ක් සපිරෙන මෙයට ලැබුන ප්‍රතිචාර ගනන 150කට අදික වන අතර 7500කට අධික ගනනක් මෙය බලා ඇති බව දැනුන් දෙන්නේ සතුටිනි. බැලූ, ප්‍රතිචාර ලබා දුන් සියල්ලට තුති!
දැනට අවුරුදු දෙකකට පෙර කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලීය පරිගණක අධ්‍යනායතනයේ Dimin Lab එකේ ප්‍රස්ද්ධ බොලොග් කරුවන්තිදෙනෙක් සමග වැඩ කිරීමට අවස්ථාව ලැබුණි. අවසන් වසර පුහුණු කිරීම් සදහා අපි එහි වැඩ සිටියත් ඔවුන්ට තිබූ සියලු රාජකාරී මගහැර හත්මාළුවක් සෑදීමට පටන් ගති. මටත් තිබුණ රාජකාරියත් කිරීමට අගක් මුලක් හිතා ගන්න බැරිව සිටි කාලයකි. සිණ්ඩියක් සෑදීමට සහයෝගය දීමට තරම් මට තාක්ෂණික දැනුමක් නොමැති වූ හෙයින් මටම කියා බොලොග් එකක් හැදීමට සිතුවෙමි. මෙයිට කලින් සින්දු ලිවීම සදහා බොලොග් එකක් සෑදුවත් අනිත් කිසිවක් එහි ලිවීමට නොහැකි වූ බැවින් එය හැර අලුත් බොලොග් එකක් ලෙස මෙය පටන්ගතිමි. බොලොග් එකක් සෑදීමට යා යුතු ලින්ක් එකේ සිට සියල්ලට උපදෙස් සැපයුවේ ඔවුන් තිදෙනා විසිනි. ඔවුන් තිදෙනාටම මගේ විශේෂ ස්තුතිය පිරිනමමි.
එක් දිනක ලැබ් එකේ එක්කෙනෙක්ගෙන් පටන් ගෙන සියල්ලටම ප්‍රචාරය කල ඒයට, ලැබුණ මා කැමතිම කමෙන්ට් එක “නම් නම් මරු” යන්නයි. සිංහල භාෂාව ගැන එතරම් හොද දැනීමක් නැති මම සරල සිංහලෙන් මෙම බොලොග් එක ලියාගෙන යමි. නමුත් මම මේ බොලොග් එකේ ලියන ලිපි කවුරුන් උදෙසා, කුමක් අරඹයා, කුමන අවස්ථාවක් ගැන කියනවාද කියා සීයයටසියක්ම දන්නේ මා පමණි. ඔබ මා ගැන දන්නා තරමින් මේ ලිපි තේරුන් ගත හැක. ඇතැම් ලිපි නම් තේරෙන්නේ මට පමණි. මා ඇසුරු කල අයගෙන් එක්කෙනෙකුගේ නමක් පමණක් එක ලිපියක සදහන් කර ඇත. මා වඩාත් ප්‍රස්ද්ධ වූයේ ‘මෘදුකවි’ ලිවීමෙන් කියායැයි මා දනිමි. මෘදු කවි 2 ලෙස වෙනත් බොලොග්කරුවෙකු කවි ටිකක් ලිවීමත් ඒ දෙකේම එකතුව සැමතැනම ව්‍යාප්ත වීමත් නිසා මාගේ ස්වර්ණමය යුගයක් ගෙවී ගියේය. තමාගේම කවි වෙනත් අයගෙන් තමාටම තැපෑලේ ලැබෙන විට සතුටු නොවන ලියුම් කරුවා කවුද. ඒ සියල්ලටම දායක වූ සැමට තුති. එදා වූ සිද්ධියක් නිසා පරණ සිදුවීම් ගැන එදාම ආ සිතුවිල්ලක් නිසා ලිවූ ‘ආ පයින් ගිය දුරක්’ ලිවුවෙමි. එතරම් දුරට නොසිතුවත් ඔබ එය වැළදගත් බැවින් එය මගේ කැමතිම ලිපිය විය. නමුත් මගේ හොදම ලිපිය ලෙස මා දකින්නේ ‘පැමිණීම’ ය.
ඔබ සියල්ල සතුටින් තැබිමට මා කැමතිය. නමුත් සියලු ලිපි ඒ සදහා නොවේ. ඔබට වැදගත් නැති මට පමණක් වැදගත් ලිපි මා ප්‍රචාරය නොකරයි. කවුරු මොනා කිව්වත් මම නම් බලන්නන් ගාන වැඩි වෙනවාට කැමතිය. මොන ජාතියක හෝ කමෙන්ට් එකක් වැටෙනවාට කැමතිය. ලිපියක් ලියා එය Facebook, Google +, Twitter යන්නේ ඔබා, සයිට් ස්ටැට් වෙත ගොස් එය රීෆ්‍රෙෂ් කරමින් බොලොග් එක බලන්නන් වැඩි වෙන හැටි මා බලන් ඉන්නේ පුදුම ආසාවකින්ය. (කලින් වැඩිමනක් ප්‍රචාරය වුණේ Google Buzz එකේය.) නමුත් මම කවදාවත් මෙය බලන්න, මෙය ෂෙයාර් කරන්න, මේකට කමෙන්ට් එකක් දාන්න ලෙස ඉල්ලා පච වී නැත. ඉදිරියටත් නැත. මම ලියාපදිංචි වුණේ එකම සින්ඩිකේටරයක පමණි. මාත් එක්ක වැඩ කරපු එවුන්ගේ නිර්මාණයක් වූ නිසා එහි ලියාපදිංචි වුණු අතර එයින් මගේ අඩවියට ආ සියල්ලන් වෙනුවෙන් එහි නිර්මාණකරුවන්ට ස්තූතිය පිරිනමමි. වෙනත් සිණ්ඩියන්ද මාව ලියාපදිංචි කර ඇති අතර ඔවුන්ටද මාගේ ස්තූතිය පිරි නමමි. එමෙන්ම මගේ බොලොග් එක ෆලෝ කර තමන්ගේ අඩවියේ ප්‍රචාරණය කරන කට්ටියටද මා ස්තුතිය පුදමි. “ඔයාගෙ බොලොග් එක නම් මරු” ලෙසින් හුගක් දෙනා මෙය වර්ණනා කරන විට මා ලැජ්ජාවෙන් ඇඹරෙන්නේ එයට ස්තුතියි කියනවාට වඩා කීමට යමක් නොතේරෙන හෙයිනි. මා කවදාවත් කමෙන්ට් එකක් මකා නැත. ඉදිරියට නම් එසේ නොවනු ඇත.
ලිපියක් ඕනාට වඩා දික් නොකරන ලෙසත්, පින්තූර හා වීඩියෝ දැමීම කියවනන් අපහසු තාවයට පත් කරන බව මට උපදෙස් දීඇත. නමුත් ඇතැම් කතා මේ කතාව මෙන්ම දික් වෙයි. නමුත් වචන 500කට වඩා දිග ලිපි තුන හතරක් පමණක් ලියා ඇත්තේ එය කොටස් වශයෙන් කඩා දැමීමට මගේ ඇති අකමැත්ත නිසයි. මාසයකට එක බැගින් ලිපි ලිවිය යුතුයි, ලිපි දෙකක් අතරපරතරය සමානව තබා ගත යුතුයි, ලෙස මා අසා තිබුණත් මට කල නොහැකි වැඩේ එයයි. සෑහෙන්න පයින් ඇවිදින මා ඇවිදිනවිටත්, කොච්චියක් එන තුරු බලාසිටින විටත්, කොච්චියේ හෝ බස් එකේ යන අතරතුරත් ගසනා මනෝ පාරවල් නිසා මගේ නිර්මාණ බිහිවේ. ඇතැම් මාස පාළුවට ගියත් අද ලිපියක් ලියා එන දවසේත් ලිපියක් ලිවීමට මට සිතුණොත් එය ලියමි. එකක් කලින් එකට වඩාවෙනස් කිරීමට මා සැම විටම උස්සහ කරමි. ඉදිරියට එසේ නොවනු ඇත. ලිපියක් ලිවීමට පටන් ගෙන එය තමත් ලස්සන කිරීමට එදාම ඉවර නොකිරීම මා කරන ලොකුම මෝඩ කමයි. අනිත් දවසේ එය ඉදිරියට ගෙන යාමට කිසිම කැමැත්තක් නොමැති නිසා වටිනා ලිපි රාශියක් ඔහේ සුරැකිව ඇත.
ලිපිය තවත් දිගු වන බැවින් නවතිමි. මෙතෙක් ආ ගමනේ උදව් කල සැමට මාගේ ස්තුතිය පිරි නමමින් සම්ප්‍රදායික ලෙසින්මෙයි අවසන් කරමි. ඔබ සැමට ජය!
ප. ලි – මොනා හරි කියාගන්න බැරි වුනානම් සමාවියන්. දැනට මතක ඔච්චරයි.
අසුරයා ගේ තැන 